Milé Sestry, milí Bratří, milí přátelé v Kristu,
Na břehu Genezaretského jezera sedí či polehává skupina mužů. Jsou po jídle. Někteří si ještě oblizují mastné prsty. Jiní si spolu povídají. Jedním z těch mužů je Petr - učedník, o němž se v evangeliích dočteme nejvíc. A zrovna k němu se vzkříšený Ježíš přitočil, že si musí promluvit. Oslovil jej: Šimone, synu Janův. Po takovém neosobním začátku v Petrovi určitě hrklo. Vždyť to zní jako na soudu. V hlavě se mu nejspíš začaly přehrávat události posledních dnů, týdnů, let. Petr byl jenom obyčejný rybář. Měl ženu, děti a tchýni – společně se pokoušeli nějak uživit. Někdy jednal hodně zbrkle, impulsivně. Co na srdci, to na jazyku. Poslední tři roky se jeho život točil kolem Ježíše. Většinou to bylo v pohodě, ale někdy mu Ježíš fest vynadal. Petr Ježíšovi sliboval věrnost, zaklínal se, že s ním půjde i na kříž. No, a jak to pak dopadlo… Petr sice po Ježíšově zatčení neutekl z Jeruzaléma, ani se nikde neschovával za zamčenými dveřmi, ale na nádvoří veleknězova domu se také moc nevyznamenal. Během té krátké noci hned třikrát zapřel, že Ježíše zná. Teď mu Ježíš určitě bude číst levity. To bude studená sprcha. Zaručeně začne: Však já jsem ti to říkal… A už je to tu. V Petrovi je malá dušička.
Šimone, synu Janův, miluješ mne víc než ti zde? Uff, co je to za otázku? Jak tomu mám rozumět? Vždyť Ježíš ví, co pro mě znamená. Vždyť ví, že mu plně důvěřuji. Myslí si Petr. Takovouto otázku si my lidé dáváme, když si nejsme jisti láskou toho druhého. Proč mu ji tedy položil Ježíš? A proč jej chce porovnávat s druhými? Je to konkurz na nějakou funkci? Hledá Ježíš toho nejlepšího kandidáta? Ale možná je to jinak. Možná tu otázku a odpověď na ni nepotřebuje ani tolik Ježíš jako Petr. Možná je nutné, aby si Petr ujasnil myšlenky, aby se přestal topit v tom svém pocitu selhání, že milovaného Ježíše zapřel, že bezmezně nevěřil v Jeho vzkříšení. Aby o sobě začal přemýšlet jinak, díval se na věci ze všech stran.
Ježíš Petrovi věřil i po tom jeho selhání. Chtěl, aby se opět postavil na nohy, aby se neutápěl v lítosti a žalu. Měl s ním ještě další plány. Ač byl zbrklý, emotivní, nedokonalý a vlastně i bojácný, Ježíš do něj vložil důvěru. Ve své lásce se k němu vrátil a odpustil mu. Petr Ježíše třikrát zapřel. Ježíš se jej třikrát zeptal, jestli jej miluje. Nic mu nevyčítal. Netrestal ho. Dal mu možnost nového začátku. Jediné, co Ježíše zajímalo, bylo: Miluješ mě? Máš mě rád? To je to, oč ve vztahu s Ježíšem jde. Vztah lásky mezi Bohem a člověkem funguje podobně jako mezi dvěma lidmi. Milovat Boha znamená trávit s ním čas, mluvit s ním, modlit se, poslouchat Jeho slovo a svůj celý svůj život orientovat na Něj. Přiznat se k němu. Petr se k Ježíši znovu přiznal. Dostal k tomu novou sílu, když mu bylo odpuštěno. Ježíš se projevil jako věrný pastýř, který žádnou ze svých oveček – ani Petra - za žádnou cenu neopustí. Ať se děje, co se děje, stojí při ní a chrání ji. Je schopen si pro ztracenou ovečku dojít i do říše mrtvých. První křesťané si to představovali tak, že do říše mrtvých jen tak nesestoupil, on tam vtrhl, vyrazil dveře, aby osvobodil lidi z pout smrti. Toho všeho je Ježíš jako pastýř schopný.
Třikrát se Ježíš Petra ptá a třikrát je mu odpuštěno. Navíc dostane úkol: Pas mé beránky. Pas mé ovce. To dostane za úkol ten Petr, který se ještě nedávno klepal strachem o vlastní život a zapřel Ježíše! Dostal druhou šanci: Pas mé ovce a následuj mě. Tentokrát už se Petrovi nepodlomí kolena. Svůj úkol splní. To rozhodující není ani jeho síla, ani slabost, ale láska. Prvně láska Boží a pak ta Petrova.
Ježíš se neptá jenom Petra. On se ptá i každého jednoho z nás. Miluješ mě? Máš mě radši než všechno ostatní? Čeká jednoznačnou odpověď. Nestačí mu: Nooo, já se nad tím musím zamyslet... Nevím, jestli to je bezmezná láska… asi… možná… Čeká stejnou odpověď, jakou mu dal tehdy Petr: Pane, Ty víš, že Tě mám rád/a. A hned nám dá stejný úkol, jako dal Petrovi: Pas mé ovce! Každý z nás dostane úkol stát se pastýřem. Každý dostane nějakou skupinku lidí, za niž je zodpovědný – přátele, příbuzné, sousedy, spolužáky, kolegy v práci. Tak, tady je máš a starej se o ně jako pastýř. Ne, nechci po tobě, aby z tebe byl farář. Prostě jim buď vzorem. Orientuj svůj život na Boží vůli. Ukazuj jim cestu ke Mně, k Bohu. Řekni jim o zmrtvýchvstání, o Boží lásce a království. Milovat Boha znamená také být tu pro druhé. Převzít za ně zodpovědnost, starat se o ně. I to je úkol nás křesťanů. Být pastýři těch lidí, kteří s námi žijí, které nám Bůh svěřil.
Am Ufer des Sees Genesareth sitzt oder liegt eine Gruppe Männer. Vorher haben sie gut gegessen. Manche davon lecken noch Fett von Fingern. Die Anderen plaudern. Einer dieser Männer ist Peter. Und genau jetz hat sich Jesus an ihn herangeschlichen und hat gemeint, sie müssen reden. Er hat gesagt: Simon, Sohn des Johannes. Was für eine unperönliche Anrede! Petrus hat sich sicher erchrocken. Es klingt doch wie beim Gericht. Die Ereignisse vorrige Stunden, Tage, Jahre haben sich in seiner Kopf wiederspielt. Petrus war bloss ein normaler Fischer. Er hat eine Frau, Kinder und eine Schwiegermutter gehabt – zusammen haben sie versucht irgendwie um die Runden zu kommen. Manchmal war Petrus sehr impulsiv, schusselig. Hat das Herz auf der Zunge getragen. Letzte drei Jahre hat sich alles in seinem Leben um Jesus gedreht. Meist war alles okay, aber ab und zu hat ihm der Jesus Kopf gewaschen. Petrus hat dem Jesus Treue zugesprochen, hat geschwört, dass er Ihm bis auf den Kreuz folgt. Tja, und wie ist es dann ausgegangen… Nach der Verhaftung Jesu ist Petrus weder aus der Stadt weggelaufen, noch hat sich irgendwo hinter geschlossene Türe versteckt, aber auf dem Hof des Hohpriestes hat er sich auch nicht ausgezeichnet. Innerhalb einer kurze Nacht hat er dreimal geleugnet, dass er den Jesus überhaupt kennt. Nun wird Jesus ihm sicher die Leviten lesen. Da kommt eine kalte Dusche. Sicher sagt er: Man, ich hab’s dir gesagt… Es ist so weit. Petrus hat Angst.
Simon, Sohn des Johannes, hast Du mich lieb? Uff, was für eine Frage ist das? Wie soll ich das verstehen? Jesus weiss doch, was er mir bedeutet. Er weiss doch, dass ich ihm vollig vertraue. - denkt Petrus. Wir Menschen stellen solche Fragen, wenn wir unsicher sind, ob der Andere uns liebt. Warum hat dann Jesus ihm diese Frage gestellt? Und warum möchte er ihn mit den Anderen vergleichen? Ist das ein Konkurs für irgendeine Funktion? Sucht der Jesus den bessten Kandidaten? Es ist aber viellecht ganz anders. Es kann sein, dass es nicht Jesus ist, wer die Frage und Antwort braucht, aber Petrus. Vielleicht ist es nötig, dass Petrus über seine Gedanken klar wird, dass er aufhört in seinem Versagen zu baden. Er kann einfach nicht vergessen, dass er hat seinem geliebten Herrn geleugnet und dass er nicht hudertprozentig in seiner Auferstehung geglaubt hat. Vielleicht hat er gebraucht ueber sich selbst anders nachzudenken, die Dinge anders zu sehen.
Jesus hat dem Petrus geglaubt auch nach diesem Versagen. Er wollte, dass er wieder am festem Boden steht, dass er nicht in Trauer und Selbstmitleid ertrinkt. Er hat noch weitere Pläne mit ihm gehabt. Egal wie schusselig, emotional, unvollkommen und eigentlich auch ängstlich er war, er hat Vertrauen in ihm gehabt. In seine Liebe ist er zu ihm zurück gekommen und hat ihm vergeben. Petrus hat den Jesus dreimal geleugnet. Jesus hat er ihn dreimal gefragt ob er ihn liebt. Er hat ihm keine Vorwürfe gemacht. Er hat ihn nicht bestraft. Er hat ihm die Möglichkeit gegeben neu anzufangen. Das Einzige, was Ihn interessierte, war: Liebst du Mich? Hast du Mich lieb? Das ist das Wichtigste in der Beziehung mit dem Jesus. Das Liebesbeziehung zwischen Gott und dem Menschen ist ähnlich wie zwischen zwei Leute. Gott lieben, dass heisst Zeit mit Ihm zu verbringen, mit Ihm reden, beten, Sein Wort hören und den ganzen Leben an Ihn orrientieren. Ihn bekennen. Petrus hat sich zum Jesus bekennen. Er hat dafür neue Kraft gekriegt, als ihm vergeben war. Jesus hat sich als treuer Hirte gezeigt. Ein Hirge, der keine seiner Schafe – auch den Petrus nicht – niemals verlässt. Egal, was passiert, er steht bei das Schaf und schützt es. Ihm ist es wert ein verlorene Schaf aus das Reich des Todes zu holen. Die erste Christen haben sich es so vorgestellt, dass Jesus nicht friedlich in das Reich des Todes geht, aber dass er dahin eindringt, durch das Tor einbricht, um die Leute aus den Fesseln des Todes zu retten. Dass alles ist Jesus als Hirte mächtig.
Jesus fragt den Petrus dreimal und dreimal ist ihm vergeben. Dazu kriegt er noch eine Aufgabe: Weide meine Lämmer. Weide meine Schafe. Diese Aufgabe kriegt der Peter, der noch vor Kurzem Angst um eigenes Leben hat und den Jesus geleugnet hat! Er hat eine zweite Chance gekriegt: Weide meine Schafe und folge mich. Diesesmal wird er es schaffen. Das Entscheidende ist nicht seine Kraft oder Schwäche, aber die Liebe. Erst die Liebe Gottes und dann die von Petrus.
Jesus fragt nicht nur den Petrus. Er fragnt jeden von uns. Liebst du mich? Hast du mich mehr lieb als alles andere? Er erwartet eine klare Antwort. Ihm reicht nicht: Tja, ich muss erst nachdenken. Ich weiss nicht ob es die grenzenlose Liebe ist… vielleicht… Er erwartet die gleiche Antwort, die ihm Peter gegeben hat: Herr, Du weisst, ich liebe Dich. Und gleich gibt er uns die selbe Aufgabe, die er dem Peter gegeben hat: Weide meine Schafe! Jeder von uns soll ein Hirte werden. Jeder kriegt eine Gruppe Leute, für die er oder sie verantwortlich ist – Freunde, Verwandte, Nachbarn, Mitschüler, Mitarbeiter in der Arbeit. So, hier sie sind, kümmere dich um sie als ein Hirte. Nein, ich möchte nicht, das du ein Pfarrer machst. Sei einfach ein Vorbild für sie. Orrientiere dein Leben auf die Wille Gottes. Zeige ihn den Weg zu Mir, zu Gott. Sag ihnen über der Auferstehung, über Liebe und Königreich Gottes. Gott lieben, dass heisst hier auch für die Anderen sein. Die Verantwortung für sie übernehmen, sich um sie kümmern. Auch das ist die Aufgabe uns Christen. Hirten zu sein für die Leute, die hier mit uns leben, die uns Gott anvertraut hat.